Να σκέφτομαι ή όχι;

Μετά από κάθε μεγάλο τρομοκρατικό χτύπημα που έχει σαν πρώτο στόχο κάποιους άλλους συνανθρώπου μας, κυριαρχεί ο πόνος, η οργή, ο θυμός, η ανασφάλεια και πολλά άλλα συναισθήματα.

Βλέπεις και διαβάζεις για μηνύματα και κινήσεις συμπαράστασης προς τους πληγέντες, από ένα αρκετά σεβαστό αριθμό ανθρώπων που ζουν σε αυτό τον πλανήτη. Όλα αυτά είναι καλά και χρήσιμα, αλλά…

Θα πάρουμε ως αφορμή αυτό που έγινε πολύ πρόσφατα στη Γαλλία για να δούμε λίγο αυτό το «αλλά» που είπα πιο πάνω.

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι είμαστε ένας πολίτης σε κάποια γωνιά του κόσμου που ενημερώνεται τι συμβαίνει και αλλού. Ας υποθέσουμε επίσης πως είμαστε σχετικά ευαίσθητοι άνθρωποι και δε μένουμε απαθείς σε τέτοια ή παρόμοια γεγονότα.

Είδα αρκετές ψυχές να ταξιδεύουν άδικα για αλλού και:

Η Ευρώπη και κυρίως η Γαλλία με την Αμερική να ξεσηκώνονται και να θέλουν να ανταποδώσουν.
Οι «Anonymous” να την “πέφτουν” ηλεκτρονικά στους Τζιχαντιστές.
Το Facebook να σου δίνει την δυνατότητα να ρίξεις ένα υδατογράφημα της Γαλλικής σημαίας στην φωτογραφία σου.
Σε διάφορες χώρες και όπου υπήρχε η ανάλογη δυνατότητα, να ανάβουν φώτα στα χρώματα της Γαλλικής σημαίας.
Τα ΜΜΕ να μας φορτώνουν με πολλές λεπτομέρειες για τα θύματα και γενικά.
Είδα την χώρα που δέχτηκε αυτή την ανεγκέφαλη επίθεση, να βομβαρδίζει τους Τζιχαντιστές στη Συρία.
Τον Αμερικανό υπουργό εξωτερικών να μας λέει πως μπορούν να τους εξολοθρεύσουν πιο εύκολα από την Αλ Κάϊντα.
Να λένε πάρα πολλοί ανά τον κόσμο «Είμαστε όλοι Γάλλοι» ως ένδειξη συμπαράστασης.

Αυτά βασικά μου παρουσίασαν και μάλλον σε αυτά θα πρέπει να μείνω. Πρέπει;

Δηλαδή, όλοι αυτοί οι :

Άρρωστοι ψυχικά που σκότωναν, βίαζαν παιδιά και ότι τους καθόταν στο μάτι.

Αυτοί που έσφαζαν ζωντανούς ανθρώπους για να πάρουν διάφορα ζωτικά όργανα ώστε να ωφεληθούν οικονομικά.

Αυτοί που εκτελούσαν όποιον γούσταραν και όποτε ήθελαν μπροστά σε μία κάμερα.

Όλοι αυτοί οι αρρωστημένοι μισθοφόροι μέχρι την επίθεση στη Γαλλία, ήταν καλοί και είχαν καλό σκοπό εναντίον του κακού Άσαντ;

Για αυτό τον καλό σκοπό η Αμερική και πολλές Ευρωπαϊκές χώρες τους έδιναν όπλα κλπ;

Για αυτό τον καλό σκοπό κανείς σχεδόν δεν μιλούσε για το κακό που γινόταν εκεί;

Δεν μπορώ να δεχτώ ότι εξαπατήθηκαν αυτές οι τόσο εμπειρότατες κυβερνήσεις από τους φανατικούς Μουσουλμάνους.

Εκτός από αυτό το τρομοκρατικό χτύπημα, είχαμε και ένα άλλο πριν από λίγο καιρό. Ένα Ρωσικό επιβατικό αεροπλάνο ανατινάχτε στον αέρα από τρομοκρατικό χτύπημα των Τζιχαντιστών και βασικά, σχεδόν όλοι οι ανά τον κόσμο ευαίσθητοι, δεν είδα να ταράχθηκαν και πολύ.

Ως ένας πολίτης αυτού του κόσμου, πρέπει να έχω επιλεκτικές ευαισθησίες; Αν όχι, τότε τι συμβαίνει και προσπαθούν να μου βγάλουν κάποιες σε συγκεκριμένες περιπτώσεις; Τυχαία είναι όλα αυτά;

Άνοιξε η Ρωσία το “χορό” του πολέμου στη Συρία και συμπτωματικά, μα εντελώς συμπτωματικά λέμε, μπαίνουν κι άλλοι μέσα μετά το χτύπημα στο Παρίσι.

Μια και όλα αυτά που έγραψα παραπάνω μου δίνουν τροφή για πολλές σκέψεις, “αναρωτιέμαι” αν είναι σωστό να τις κάνω.

Υπάρχει αυτό το «Σκέφτομαι, άρα υπάρχω» του Καρτέσιου και αν όντως ισχύει, τότε θα πρέπει ο κάθε ένας να διαλέξει τι θέλει να κάνει. Να υπάρχει ή όχι.

Να διαλέξει αν θέλει μασημένη τροφή όχι. Να διαλέξει ή να του διαλέγουν.

Αντιλαμβάνομαι την ύπνωση και τη σιωπή που πρέπει να έχουμε για να ζήσουμε χωρίς κάποια προβλήματα παραπάνω, αλλά όταν μαραζώνει η καθαρή σκέψη, μαραζώνει και η ζωή. Τις περισσότερες φορές χωρίς να το καταλάβουμε.

Το πολύτιμο αγαθό της ελευθερίας θα χάνεται στο όνομα της ασφάλειας που τελικά δε θα έχουμε και θα την χάνουμε όλο και περισσότερο. Δώσε κι άλλη παρακολούθηση από παντού και με όποιο τρόπο.

Οι καλοπροαίρετοι κακοί και οι κακοπροαίρετοι κακοί παίζουν τα παιχνίδια τους και την πληρώνει ο απλός κόσμος.

Όσοι νομίζουν ότι οι σκέψεις για το τι κρύβει η κουρτίνα από πίσω είναι επικίνδυνες, ας επιλέξουν τη γενική σιωπή, συμφέρει…